Lembro cando era un cativo e viaxaba en autocar a calquera sitio, e digo cativo polo feito de non aprender aínda as claves de adultez, que todo sexa dito aínda se me escapan a esta altura; a cuestión foi aprender a subir a ese endiañado vehículo e pensar que aló todo era doado, até que un día se me escapou, se marchou e dende esas vou andando. Chego á conclusión de que cando se escapa a viaxe que un precisa é mellor vagar por motivos máis inmensos como os do destino, vaia fin este! Como para poñerse a coller transporte público.
Vergoña me da escribir a estas horas, máis pena me daría que tivese sido noutro tempo, agora só podo dicir que son un completo acabado.
Bon Voyage!
