Tu madre aún me sigue culpando.

Se o politicamente correcto falase... Cantas cousas teria que contarnos, pero como soe estar calado, xa que sempre falan en nome del, a música e artes derivadas, é dicir o canto e o berreo déixannos desfrutar de coplas dedicadas como estas.

Con xente musical coma esta banda asturiana posiblemente Freud tivera traballo suficiente para desenvolver novas teorías ó redor do cabroncerismo xuvenil en persoas de 40 tacos, e iso como tese ten futuro, polo menos para mentes lixeiras e abertas. As expresións populares refrendan a represión pola linguaxe culta? Nin pensalo, cantos máis tacos e máis verbenas mello nos sentiremos, navegando entre tazas de viño mellor nos expresaremos. Paréceme que a dicción non se pode por en entredito pero si o coidado léxico, con saber onde nace un e onde pode caer é suficiente o resto é propiedade do que malchaman vulgo, aquel que enriquece a lingua con parafraseo popular.

Ó que non lle guste sempre pode facer unha tese sobre o pouco que lle gusta, pero non culpen a quen asume o valor de berrar por encima do resto e ademais facéndoo con voz propia. Para as dores de cabeza nada mellor que unha boa peza, para non ficar carbonizada nese complexo intelectualoide que nos pesa á clase universtaria, esa desprezada prole borracha que absorbe coñecementos sen entendemento para pensarse sabida e humanista.

Fálame, acórdate do que dis, e manteremos unha agradable conversación.

Foise...

-Agora xa non hai remedio.

-Nin terra nin sustento.

-Me cago en dios co fillo...

-Certo é que despois de parido xa foi mantido.

-Nin obra nin man botou.

-Bendito sexa onde estea.

-Para que nos faga máis desgraza? Nin tolo!

-Pobre el...

-Pobre a terra sen labranza.

-Xa nos manterá a fame.

-Vai para casa, o sol si que nos come, vai para casa...

-Pobre el... Coa súa cara de anxo.

-Pobres nós co noso tumulto de sempre. Pobre Pericán sen nome.

-Patacas doces, semente podre, que burricán o labrego.

-Que verdade máis feita.

-Agora sinto que vou caer eu....

-Merda, Me Cago en Dios, estirpe do carallo a do sacho revirado...

Son cousas de sábado.

Hai poucas ganas de escribir cando non se ten de que, cando a rutina se cubre de gozo e resiste non é necesario expresarse, todo marcha e iso tranquiliza, de calquera xeito está aí o sábado. 

El sábado es el sexto día de la semana civil y el séptimo de la semana religiosa en la mayoría de las tradiciones cristianas.

Hai fútbol, máis frío porque hai máis horas, ventás pechadas, alcohol en vaso de tubo, tapas nos bares e sobre todo está a ameaza do domingo. O peor é a profundidade do sábado que lle sae ó escritor corrente e mediocre, aquela que lle sae do sofá, que de non ser polo estampado ben podería ser unha bonita padiola para a inspiración.

Hoxe é sábado, iso está claro, por veces levará acento e por outras non, pero senón chegara este día nin sequera o venres tería sentido de fin e o domingo motivo de aprazamento. O meu mellor amigo é o luns, un día de resaca pequena e de trampolín cara a longa monotonía da semana. 

Para min o sábado é unha escena, fixada, un longo plano secuencia onde ir comprar xusto antes de que peche o Carrefour e ir ó cine, neste caso Polanski, é dicir, un sábado cheo de vitamina C. Tanto que case teño que comer, cantar, contar, calar e moitas outras Cousas. Por iso é un día que me aburre na súa inmensidade.

Un día cos seus amigos:

Para rematar ver que todo é como o Fifa, equis, cadrado, equis, cadrado, demasiado mérito para un día tan complicado.

Supoño que escribirei algún día que tampouco sexa hoxe, incluídos os festivos, os santos e as previas de eleccións. De calquera xeito hai cousas que saber deste día que só se poden dicir ó final dun texto, por iso de manter a tensión con dificultade das frases longas: Son días que nunca acaban como empezan, teñen a tendencia patolóxica de confundirse cos sucesivos que lle acompañan e poden parecer calquera outro destes, de aí que pouca precaución é ter ganas, sorte e rapidez á hora de facelas cousas. Esquecede centros comerciais e fincas amplas, propoñédevos ler un libro ou escoitar a alguén e veredes que a natureza das horas é pírrica comparada ás diferenzas das estacións, as semanas e os segundos cos lustros.


Reflexiona, acomódate e síntete benvido.

Diálogo improvisado entre Oskar Kokoshcka e Adolph Loos.

-Kokoschka, te pediría que me sacarás estable, pero me conformo con que me retrates.

-Loos, Aldolf Loos, con tu razón haces temblar mi pincel.

-Preferiría que evitarás hacer comentarios acerca de la nada.

-¿Eso son para ti los modernistas?

-Ellos prefieren no controlar su basura.

-Harás que me ruborice y te pinte colorado.

-No soy una bestia, créeme que lo intento, pero aún no lo soy.

-¿Y si hubieran ocupado uno de tus pisos?

-Los echaría a patadas.

-Esa es tu fe como artista, tu fe filántropa.

-Oskar, dedícate a pintar.

-Ya lo he hecho, eres azul como el mar.

-No se que es eso, solo he visto el agua en cubos.

-Pues ahora estás muerto, estás ahogado en mi pintura así que ya puedes aprender a nadar.

-Sabía que esto no era buena idea.

-Adolf, se un buen hombre y reviste tus pensamientos.

-Has dicho que me muera...

-Ni siquiera lo intentarás.

-Oskar, dedícate a pintar.

-Adolf, deja de moverte, o al final solo quedará de ti oleo y tela...

-Asqueroso y vanguardista soñador, en esta maldita silla juró que me vengaré.

-Adolf, dedícate a callar.

Onte fun ver Tintín.

Despois de saber que os Sábados de reflexión o mellor é non beber a decisión que tomei foi a de acudir ó cine. Fíxeno sabendo que só iría ó que me quedase máis preto de casa e iso en realidade é un dicir, xa que ambos se atopan totalmente deslocalizados o que ven pode vir a dicir que esta cidade ten os servizos como lle cadra.

Como non podía ser doutro xeito, ir ó cine, emprázanos a todos a unha decisión básica como é saber que película imos ir ver. O problema de agora é que cos carteis efectistas e Filmaffinity un xa vai advertido e considerado sobre o que se vai atopar. Tintín foi a resposta. 

As precaucións que un toma diante dunha cinta coma están relacionadas co dano que lle poidan facer a unha das figuras máis representativas da banda deseñada europea. Así un figúrase a Tintín convertido nun neno caprichoso que busca arranxar o mundo. Pero o equipo de nomes que mobiliza a película conseguiu facelo imposible: Trasladar enteiramente o reparto das historietas á pantalla e conservando a maxia de cada un deles.

Así damos cunha película que non para de principio a fin, iso mantente sentado na butaca sen darlle máis voltas ás túas costas, e ademáis conségueo cun argumento que encaixa as pistas tal que se dunha novela gráfica se tratase, de xeito clásico e co misterio substituído polo trepidante dos feitos. Isto dicímolo porque a máis de algún lle parecerán demasiado forzados os enlaces entre as situacións que viven Milou, Tintín e o resto de compinches. 

Outro dos feitos a favor cos que conta esta película é a aplicación racional do 3D, nunha gloriosa posta en escena cunhas paisaxes, ambientacións cuasi realistas, é máis, poderíamos dicir que hiperrealistas, conseguindo así que funcione de marco ideal para a aventura e non soe tampouco a fantasía distractora. Iso sí, o trazo simple de Hergé á hora de construír a personaxe do xornalista Tintín vese traducido nun semiadolescente tridimiensional que ó comezo custa entender, pero xa se nos deixa claro cunha acertada planificación que este Tintín é o Tintín que sempre se quixo ver. 

En definitiva un clásico de acción e aventuras, apto para todos, os máis noviños pasaráno de medo cos trompazos, chimpos e demais movementos e os máis maiores descubrindo a fortaleza das personaxes como o Capitán Haddock, que evidencia que o Whisky pode ser unha arma de lembranza e poder impresionante, curioso, curioso... Tanto que ó final a un lle queda ganas de tomarse un trago aínda que só sexa por homenaxe e para esquecer a incopetencia de Hernandez y Fernandez que logran sacar un sorriso dende o inicio.

Xa sabedes, considerade o sinxelo efectivo, e cando invertades a cantidade de 6 euros no cine facédeo con sentidiño.

PD: Fixádevos nos títulos do comezo, e vede como se pode invertir o 3D en calidade e estética e non en efectismo.